Nispen Blues #56 Nispen (NL) zaterdag 16 september 2017 reporter & photo credits: Nicolien info artiest: Uncle Jimmy - Stackhouse - Mike's Electric Mud - Hoodoo Monks - Barrelhouse info organisatie: Nispen Blues © Rootsville 2017

Hier in Nispen staat de teller al op '56' en dat kan dus tellen, kleinschalig maar toch ook weer groot. Het festival 'Nispen Blues' zelf is aan zijn 10de jaargang toe. Vandaag staan er 5 groepen op de affiche en van start gaan ze met 'Uncle Jimmy'. Deze groep bestaat uit Marja Boender aan basgitaar en vocals, Julia Driessen op Hammond, Sebas Fledderman (gitaar) en Tom Beemster op de drums.

Met invloeden van Deep Purple, Led Zeppelin en the Black Crowes brengt Uncle Jimmy Energitic blues/rock. De snoeiharde drums en de stevige bluesy zanglijnen van de chick on bass, flankeren de virtuoze gitaar en Hammond solo's die een overheerlijke rock'nroll sound achterlaten. Geen nummer te hard, geen lijn te fel. Uncle Jimmy stopt de rockende jaren '70 in een nieuw jasje.

Na een droomdebuut bij 3FM en het uitbrengen van het minialbum 'Stand up and shout' in 2014, mocht een nieuwe reeks optredens niet uitblijven. De jonge bluesrockformatie uit de kop van Noord-Holland wil zo vaak mogelijk spelen, dat is hun doel. In het najaar van 2016 waren zij het voorprogramma van de Australische Hammondtoestenist Lachy Doley. 2017 brengt weer nieuwe kansen met zich mee. In juni kwam de nieuwe EP ‘Moon Child’ waar 5 nummers op te horen zijn.

Volgende op de 'bill' zijn de 'Hoodoo Monks'. Dit Brabants bluestrio komt uit Helmond en Eindhoven. De band, die nu zo’n drie jaar bij elkaar is bestaat uit zanger-mondharmonicaspeler Erik van Tilburg (Papa T), gitarist Benito Berndsen (BB Burnette) en drummer Peter van der Zanden (Pit Maypole). Erik schakelt na 15 jaar drummen over op de mondharmonica. The Hoodoo Monks treden regelmatig op zodat iedereen ze zeker ieder jaar wel 1 of meerdere keren kan zien per jaar.

Na hun demo cd ‘Black Mambo Boogie’, verscheen dit voorjaar ‘Blues Of The Legends’, het album werd in één dag opgenomen. Op dit album brengen de Brabanders een ode aan hun helden, Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Little Walter en Willie Dixon. Ze staan dan ook op de cover van de CD. Het was dan ook weer een waar feestje met dit trio, niemand kon stil blijven staan of zitten. Ze speelden weer zeer bevlogen met o.a. Commit a Crime, Hoodoo Man Blues en Shake it Baby van de CD Blues Of The Legends.

Na deze betoverende kloosterlingen is het de beurt aan de groep 'Mike's Electric Mud'. Frontman/zanger/blues-harpist heet Maikel van Bogget, de bassist, Henri Colbers die samen met drummer Rick Bours de ritme-sectie vormt. De band heeft maar liefst twee gitaristen Marc Gijsen en Peter Mathijs Linsen. De band heeft haar bakermat in Weert en Maikel zal ongetwijfeld ooit op Moulin Blues Festival beïnvloed zijn geraakt door het legendarische optreden van Lester Butler want de opener is: Automatic.

Maikel beschikt over zo’n stem met een randje maar ook zijn harmonicawerk is niet te versmaden. No Fightin is nog zo’n nummer waarbij de kwaliteit van deze Mike’s Electric Mud wordt bevestigd. Het blijft echter niet bij Lester Butler maar ook Jimmie Reed komt voorbij als de band een hele beste vertolking van Big Boss Man ten gehore brengt.

Als bluesharpist wil Maikel ook een cover van een van de beste mondharmonica-spelers  Kim Wilson van the Fabulous Thunderbirds blazen: Low Down Woman, wat hij heel goed neerzet. Maar ook Howlin’ Wolff staat op de set-list met: Riding In The Moonlight. Complimenten aan de hele band die de songs heel strak weten neer te zetten.

Na het optreden van deze Mike's Electric Mud' geloven we weer een beetje in reïncarnatie. Tijd voor een van de oudste bluesband van Nederland, Barrelhouse. De band speelt al ruim 40 jaar en staat nog steeds volop in de belangstelling. Ze kunnen zich nog steeds voortreffelijk staande houden tussen de jongere generatie Blues bands. Het blijft een genot om hen te horen.

Vanavond hebben zangeres Tineke Schoemaker, gitaar, Dobro, Bottleneck, slides en zang Guus Laporte, gitaar Johnny Laporte, basgitaar, dubbel bas en mondharmonica Jan Willem Sligting, piano en Wurlitzer Han van Dam en op drums Bob Bros de meeste nummers van hun laatste CD Almost There ten gehore gebracht. Zoals Hard Feelings, I Wish I could Pray en Hoky Poky (instrumentaal).

Toen ik Tineke vroeg welke CD zij zelf het meest waardeerde zei ze: “deze laatste, Almost there”. De meeste nummers zijn ook door haarzelf geschreven, samen met Guus en Johnny Laporte en ook Han van Dam heeft er een steentje aan bijgedragen. Verder zijn er nog andere waarvan nummers op de cd staan.

Zo zijn we stilaan aan het einde gekomen van deze 'Nispen Blues' #56. Als kers op de taart krijgen we als laatste band 'Stackhouse'. Stackhouse is een swingende, door harmonica geleide band en speelt traditionele blues in de klassieke Chicago traditie. Ondanks een vrij groot leeftijdsverschil tussen de bandleden, doet hun schijnbaar moeiteloze spel allerminst een generatiekloof vermoeden. Hun laatste album  Tailgatin'  gaat verder waar de band bij debuutalbum Big Fish Boogie was gebleven, en duikt nog dieper in de blues.

Machiel Meijers (zang/mondharmonica) en Willem van Dullemen (gitaar/zang) zijn de creatieve kracht achter de band en zijn verantwoordelijk voor het leeuwendeel van het originele materiaal. Frontman Meijers is een showman met een energieke en rauwe stem, zijn voornaamste harmonica invloeden van Big Walter, Little Walter en beide Sonny Boy’s komen prominent naar voren in de door hem gespeelde nummers. Hij is hard op weg zijn eigen stijl te ontwikkelen. De ritmesectie wordt vandaag gevormd door Jody van Ooijen (invaller) op drums en Fred van Unen met zijn prima(contra)bas werk. Samen leggen ze een solide basis voor de band. Ervaren rotten als van Dullemen en Post gaan nog terug tot het 1981 North Sea Jazz festival.

Sinds deze tijd is er echter geen sprake van kwaliteitsvermindering, eerder hebben de jaren diepte toegevoegd aan hun spel. Willem van Dullemen is nog steeds één van de meest smaakvolle blues gitaristen in het land en weeft zijn gitaarlijnen om die van de getalenteerde Emiel van Pelt (gitaar), die met virtuoze solo's pronkt in veel nummers. Ze spelen op 2 nummers na allemaal eigen werk waarvan een vijftal op het laatste album Tailgatin’ staan, zoals Anybody Seen Freddy, Doghouse en Three Signs.

CU next year...

more and larger pics on